15 مرداد 1402

هفته پیش هفته سختی بود برامون. به صورت غیرمنتظره و ناجوانمردانه ضرر مالی  خیلی سنگینی بهمون وارد شد . نتیجه زحمت های بسیار زیاد همسر ( زحمت های فیزیکی و مالی هردو) در عرض چند دقیقه به باد فنا رفت و من دوباره مطمئن شدم که جهان بر اساس بی عدالتی بنا شده. بگذریم که توی کشور عزیز و منحصربفرد ما بی‌عدالتی و ظلم از در و دیوار می باره. ولی حتی اگر شانس و کارما و ... اینا رو هم حساب کنی برایندش میشه بی عدالتی اونم از نوع بی حساب و کتابش. تعطیلی آخر هفته  عملا زهرمارمون شد و گفتم کاش تعطیل نبود و سرم یه جوری گرم می‌شد. افسوس و ناراحتی خودم یه طرف، نگرانی و ناراحتی از رنج و  در عین حال صبوری همسر هم از طرف دیگه فشار زیادی روی اعصاب و روانم وارد کرد و می دونستم فقط گذر زمان می تونه این رنج رو التیام بده. همسر من که همیشه خیلی استرسیه و نگران و پر از حرص و جوش، در مواقع بحران به طرز شگفت‌آوری آروم و خونسرد میشه و این بیشتر نگران کننده است چون حس می کنه که نباید نگرانیش رو به من منتقل کنه و باید همه بار رو خودش به دوش بگیره.  از طرفی چون موضوعی نبود که بچه ها بتونن دلیلش رو درک کنن صلاح دونستیم بهشون نگیم. البته نبات می دونست. و چون به پسرها نگفته بودیم نمی شد ازشون انتظار مراعات حالمون رو داشته باشیم.مثلا فردای همون روز با دوستشون قرار شهر بازی داشتن که رفتن و به نظرم برای همسرجان هم بد نبود چون هم سرش گرم شد و هم تونسته بودبا پدر دوست بچه ها که آدم ریلکس و در عین حال فهمیده ای هم هست صحبت کنه و روحیه اش عوض بشه. روز جمعه هم مهمون یکی از فامیل های همسر بودیم که چون قبلا یکی دوبار کنسل کرده بودیم چاره ای نداشتیم جز پذیرفتن دعوت. با اینکه هیچکدوم حال و حوصله نداشتیم و به زور خودمون رو راضی به رفتن کردیم ولی در مجموع بد نبود و توی بهتر شدن حال و هوامون تأثیر داشت.  الان هر دومون بهتریم ولی هنوز زمان می بره تا به حالت عادی برگردیم.