19 اسفندماه 1402

سفر جنوبمون رو رفتیم و برگشتیم جای دوستان خالی خیلی خوش گذشت، البته مثل همیشه همراه با چاشنی تند بیماری‌های مردهای خانواده اول قرقره که دو روز اول رو با شکایت از  گلودرد کاممون رو تلخ کرد. بعدش هم فرفره گلاب به روتون بالاآوردن و بی‌حالی و ... . یکبار روی موکت هتل گل‌افشانی کرد که همسر با کلی دردسرتمیز کرد وخود همسر جان هم که پای ثابت بیماری های مسافرتیه. در نهایت هر سه نفر روانه تنها بیمارستان منطقه شدند و با دریافت سرم و دوپینگ های تجویزی خانم دکتر برای ادامه مسافرت مورد تقویت قرار گرفتند. بعدشم که برگشتیم تهران دوباره همگی دچار آنفولانزا از نوع شدید و تکرارشونده شدیم و هنوز هم پس‌لرزه هاش ادامه داره. یعنی سابقه نداشت من از مسافرت برگردم و چمدونها چند ساعت بیشتر روی زمین بمونن ولی این دفعه چند روز گذشت تا بساط مسافرت برچیده شد از بس که درگیر مریضی و اداره بودم. نبات هم جراحی زیباییش رو با ترس و لرز انجام داد و خدا رو شکر به خیر و خوشی گذشت و الان دوران نقاهتش رو می‌گذرونه. ترس و لرز ازاین بابت که اونم قبلش مریض بود و به خاطر همین به دکتر گفتیم وقت عمل رو عوض کنه دکتر گفت عوض کردن وقت عمل خیلی سخته چون روز خالی نداره ما هم گفتیم اگر خطریه چه کاریه اصلا فعلا منتفی بشه. معاینه‌اش کرد و گفت نه مشکلی نیست ولی  وقتی رفت آزمایش داد ( دو روز قبل از عمل) جوابها اوکی نبودند و گفت دوباره تکرار کن حالا فردا وقت عمله و هنوز جواب آزمایش های جدید نیومده، عصرش جواب اومد و بازم خیلی خوب نبود. دکترش گفت با متخصص بیهوشی مشورت کرده اونم گفته موردی نداره ولی ما یه طرف دلمون خالی بود تا وقتی از بیهوشی دراومد.

کارهای اداره هم که همه فوری و آنی و .... خلاصه که سخت درگیرم و به تنهاچیزی که فکر نمی‌کنم یعنی نمی‌تونم فکر کنم خونه‌تکونیه. ولی به شدت مصمم هستم که مراسم دور ریزون رو سخت و خشن اجرا کنم امسال. دیگه جا و نایی هم برای پیاده‌روی و ورزش نمونده.

غرغر های همیشگی یک زنِ کارمندِ خانه‌دارِ بچه‌دارِ کمالگرا

دلم برای پیاده‌روی های روتینم تنگ شده، عذاب وجدان هم اومده سوار دلتنگی شده. مدتیه پیاده‌روی های هر روزه‌ام خیلی نامنظم شده، سرما، آلودگی هوا و خستگی و کارهای زیاد اداره و خونه . هر روز یکیشون خودشون رو میندازن جلو . این روزها برنامه زندگیم هم خیلی شلوغ پلوغه. نبات با دوستهاش رفته شمال و چون ما کلا اعتماد زیادی به جاده و راننده های راهی نداریم، بلیط قطار و اتوبوس هم که نبود باباش گفت من می برمت و قرار شد پدر دوستش روز جمعه برگردونتشون. هفته دیگه هم آخر هفته یه سفر خانوادگی به جنوب داریم. بعدش نبات یه جراحی زیبایی داره که اونم مقدمات داره و موخرات. بعدشم یکی دوتا چکاپ های خودم مونده. خلاصه تا عید گیرم. خونه تکونی هم که اصلا تو برنامه جا نمیشه. فقط اگر بتونم همسرجان رو راضی کنم پرده ها رو باز کنه بشوریم کلی راضی هستم. واقعا جسمم نمی‌کشه و کارها و تمیزکاری‌های معمولی هم به بدنم فشار میاره و درد های مختلف پا و کمر و ..... یعنی همون موقع که دارم کار می کنم خسته نیستم و اوکی‌ام. مثل تراکتور کار می کنم بعدش تمام تنم درد می گیره  تازه می فهمم که خارج از ظرفیت کار کردم. به لحاظ روحی هم حوصله کمک گرفتن و کارگر آوردن ندارم.

روزگار سخت

یادم میاد از وقتی فرفره و قرقره رفتن مدرسه، ما چون کمک خانوادگی نداشتیم مجبور شدیم نیروی کمکی  هر روزه به کار بگیریم. حالا بسته به موقعیت و وضعیت کاری خودمون و بچه ها سالهای اول از 2 تا 6 بعدازظهر بود که وقتی بچه ها از مدرسه میان تنها نباشن و سالهای بعد که بچه ها بزرگتر شدن صبح تا ظهر بود، صبح زود خانمه میومد ما که می رفتیم سرکار بچه ها رو تحویل سرویس می داد خودشم تا ظهر کارهای خونه رو انجام می داد و من که از اداره میومدم  خونه تمیز و مرتب در انتظارم بود. تا چند ماه اول کرونا هم وضع به همین منوال بود. اما بعدش آخرین خانمی که برامون کار می کرد که خیلی هم باکلاس و همه چی تموم بود به صورت ناگهانی اعلام کرد که از فردا نمیام و ما موندیم و حجمی از ناراحتی و نگرانی و ....و چون کرونا خیلی بدجور بود نتونستیم نفر جدید بیاریم و ما موندیم و حجم زیادی از کار و گرفتاری. دوران کرونا هم چون کلی تعطیلی و دورکاری و ... بود بازم یه جوری می‌گذروندیم . تازه اون زمان همه‌مون ناهار رو بیرون می خوردیم و فقط شام درست کردن داشتم. الان بچه ها بزرگ شدن و دیگه غذای تکراری نمی خورن و .... . ناهار رو باید درست کنم، شام هم همینطور، پختن یه طرف قابلمه شوری و گذاشتن غذا توی ظرفها و ... یه طرف دیگه. نظافت خونه و ...و از همه اینها گذشته افزایش سن و کم شدن توان جسمی همه و همه باعث شده فشار زیادی بهم بیاد. چندبار هم تلاش کردم نیروی کمکی جدید بگیرم ولی هم کسی که ایده آل باشه و زیاد انرژی نگیره ازم پیدا نکردم، هم اینکه به لحاظ مالی هم الان دیگه مثل قبل نیست و دستمون اونقدر باز نیست  و نمیشه با خیال راحت حاتم بخشی کرد. البته اگر کسی مثل آخرین خانمی که برامون کار می کرد پیدا کنم می ارزه و حاضرم هزینه بیشتری هم پرداخت کنم ولی فعلا امیدی نیست و باید کجدار و مریز بگذرونیم. تنها شانسی که دارم اینه که همسرم واقعا کمک می کنه ولی بازم کم میاریم و اونجوری که دوست دارم نمی تونم به کارهام برسم.

7 آذر 1402

دیروز بعد از مدتها به خاطر مریضی فرفره و سردرد خودم خونه موندم و با اینکه حال خودم و مخصوصا فرفره اصلا خوب نبود ولی بهم چسبید. اصلا امروز دلم نمی خواست بیام سرکار. حوصله این روزمرگی رو نداشتم. کلا دیگه دلم می خواد یه مدت بشینم خونه و از کار و گرفتاری هاش و دروغ و دونگهاش دور باشم . نمی دونم این حس چقدر واقعیه یا کیکه  و تا کی پایداره ، ولی هرچی هست حس می کنم عمرم داره زود زود می گذره و من هنوز نتونستم از دغدغه های کارمندی خلاص بشم. میل به حفظ هویت اجتماعی و سرگرم شدن با مشغله های کاری و البته استقلال مالی باعث شده تا حالا نتونم تیرخلاص بزنم به کارمندی. از طرفی از وقتی حیطه کارم عوض شده( حدود 2 سال و نیم هست) هم استقلال کاریم کم شده و هم به لحاظ موضوعی از کارم لذت نمی برم. قبلا کارهام جوری بود که زمان انجامش دست خودم بود اگرچه من خودم عادت ندارم کاری رو عقب بندازم، ولی فشار و محدودیت ساعتی و روزی نداشت یعنی می تونستم  وقتم رو تنظیم کنم. به خاطر همین مرخصی رفتن و ... محدودیت چندانی نداشت و نیازی نبود حتما با مدیرانم هماهنگ کنم. ولی اینجا ماهیت کار طوری هست که مثل آتش نشانی آژیر فوریت به صدا درمیاد و باید سریعا گزارش های مفصل و سنگینی برای ارسال به مراجع بالادستی که اغلب وزیر یا ریاست جمهوری یا مجلس و.... تهیه کنیم که  محتوای گزارش هم برام جذاب نیست . به خاطر همین مرخصی گرفتن و .. داستان داره. شاید برای همین بیشتر احساس اسیر بودن دارم . 

روتین شنبه تا چهارشنبه

6:15 از خواب بیدار می شم، خیلی از روزها چند دقیقه خوددرگیری دارم که دیرتر برم و کمی بیشتر استراحت کنم و تقریبا هر روز بعد از یک تجزیه و تحلیل تکراری، به این نتیجه می رسم که  زود رفتن بهتر از دیر رفتنه، چون هم دیگه خوابم نمی بره و هم می خورم به ترافیک و از همه مهمتر پیاده روی صبح رو هم از دست می‌دم.

 روشن کردن زیر کتری (البته من چای رو میام اداره می خورم ولی برای قرقره که با خودش چای صبحانه رو می بره )

شستن دست و رو، مسواک و ضد آفتاب و آرا بیرا و لباس پوشیدن

بعدش میام تو آشپزخونه ناهار و صبحونه و میوه و ... خودم رو بر میدارم و اگر وقت داشته باشم به همسر برای آماده کردن وسایل بچه ها کمک می کنم و بعدشم حدود 6:40 تا 6:45 می زنم بیرون.لقمه های صبحونه و ظرف های ناهار رو شب قبل آماده می کنیم.

حدود 7:10 تا 7:15 اداره هستم،

میرم بالا کفشم رو عوض می کنم و راهی پیاده روی نیم ساعته صبحگاهی می شم،

بعد از برگشتن از پیاده روی لیوان هام رو می شورم و منتظر صدای زیبای ترولی آبدارچی جان می شینم. حدود 8 چای از راه می رسه و همراه با خوردن چای و لقمه صبحانه کار ورزانه شروع میشه تا ساعت 10 که دوباره صدای دلنشین ترولی چای و دلخوشی کوچک اداری ،

بعدش هم  کارتا حدود 12:45 تا 1 که با همکارها می ریم ناهار و گپ دوستانه و غیبت های کارمندی ،

ساعت2 هم دوباره چای تا حدود 3:15 که اگر کار فوری بر سرم نازل نشه می تونم برم به سمت خونه.

حدود 4 می رسم و تقریبا تا 6 خسته ام و کار خاصی نمی تونم انجام بدم. 

بعدش پا میشم و کم کم آشپزخونه رو جمع و جور م کنم و تدارک شام و ...

تا ساعت 9 تقریبا درگیر کارهای خونه و جواب اشکال های درسی بچه ها هستم.

9 تا 11 هم استراحت و تلویزیون و گپ و گفت با نبات و همسر و ...

بعدشم از 11:30 تا 12 مقدمات خواب شامل مسواک و روتین پوست( اگه حال داشته باشم) و کمی مطالعه و خواب